Conquered : 5 (NC)
Conquered
:
5 (NC)
“คุณแทฮยอง
อย่าคิดทำบ้าๆแบบนั้นนะ” ยุนกิกล่าวเตือนเสียงดัง
“หึ ร่านๆอย่างนาย
เป็นเมียฉันอีกคน มันคงไม่ตายหรอก” เขาพูดด้วยท่าทางของผู้ที่เหนือกว่า
“อย่าทำ
อื้อ...” ร่างสูงบดจูบลงมาด้วยโทสะที่คับแน่น มือหนารวบมือเล็กไว้เพียงข้างเดียว
จูบแสนป่าเถื่อนกระแทกไปที่ริมฝีปากเล็กที่ได้ยอมเปิดอ้า
ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเล็กจนปริแตก ยุนกิเผลออ้าปากออกเพราะความเจ็บ
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในทันทีอย่างไม่รอช้า คาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากหวาน
ลิ้นหนาสำรวจโพรงปากเล็กอีกครั้ง ดูดดึงลิ้นเล็กที่พยายามหลบหลีก
ยุนกิได้แต่ยืนอ่อนปวกเปียกให้อีกคนทำตามใจ
เขาไม่มีแรงแม้แต่ขัดขืน จูบรุนแรงถูกถอนออกมา ยุนกิรีบกอบโกยอากาศเข้าไป
แทฮยองมองร่างเล็กตรงหน้าที่ใบหน้าขึ้นสีเพราะใกล้ขาดอากาศด้วยความสะใจ
เขาไม่ทันให้อีกคนสูดอากาศให้พอ จูบรุนแรงประกบเข้าอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มันยิ่งรุนแรงกว่าเก่า
ยิ่งน้ำใสที่ไหลลงมาร่วมบทกับน้ำใสในปากแล้วยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นไปอีก
มือหนาบีบแก้มใสให้เผยโพรงปากออกมา สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปหา
ยุนกิสั่นเทาด้วยความกลัว
ลิ้นเล็กพยายามหนีลิ้นหนาที่ไล่ต้อน เขาถอนจูบออกมามองหน้าอีกคนด้วยความสะใจ ยุนกิร้องไห้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ร่างสูงยกยิ้มมุมปากพอใจ ยกคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าเดินตรงดึงไปยังห้องอีกคน
ยุนกิทุบไปที่แผ่นหลังกว้าง ปากเล็กพร่ำบอกให้อีกคนปล่อย แต่อีกคนใช่หาสนใจ
ประตูที่ถูกเปิดออกพร้อมใจเล็กที่กระตุกวูบ
ร่างเล็กโดนโยนลงไปบนเตียงอย่างไม่ปรานี ยุนกิเจ็บจนแทบจุก คิมเเทฮยองเข้าไปคร่อมทับไว้
“คุณแทฮยองปล่อยผม อึก ปล่อย” ยุนกิอ้อนวอนทั้งน้ำตา ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองต้องมาเจออะไรโหดร้ายแบบนี้
เขายังไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ไป ความบริสุทธิ์ที่พร่ำรักษาให้กับคนรักในอนาคต
“ปล่อยนายไปก็โง่สิ”
แทฮยองยกยิ้มมองคนใต้ร่าง เข่าแกร่งกดขาขาวไว้ไม่ให้ดิ้น มือใหญ่ลูบเอวคอดอีกคนเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงอกบางที่กระเพื่อม
“อย่า
ขอร้องนะครับ ยะ...” แทฮยองปิดปากคนตัวเล็กด้วยปากของตัวเอง
คาวเลือดที่ยังคละคลุ้งในปากทำให้สติเขาพร่าเลือน แรงอารมณ์และความปรารถนาตีตื้นขึ้นมาเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่
ความโกรธบันดาลโทสะให้กระทำกับคนตัวเล็กใต้ร่าง ยิ่งอีกคนดิ้น
ยิ่งร้องไห้มาเท่าไรเขายิ่งกระหยิ่มใจที่ได้ลงโทษอีกคนในสิ่งที่ทำ
แทฮยองผละออกมามองริมฝีปากเล็กที่บวมเจ็บและแตกช้ำด้วยฝีมือของเขา
มือเล็กที่ทุบอกทำให้เกิดความรำคาญขึ้นมา มือหนาที่สัมผัสกายเล็กผ่านผิวผ้าดึงฉีกเสื้อตัวโคร่งออกมาเป็นชิ้นคามือ
ยุนกิมองด้วยความไว้หวั่น น้ำตานองอาบหน้าด้วยความกลัว เสื้อที่ฉีกออกถูกนำไปผูกข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้กับหัวเตียง
ยุนกิสะบัดมือหนี แต่มือหนากลับบีบข้อมือจนเจ็บช้ำขัดขื่นต่อไปไม่ได้ ผูกข้อมือเล็กกับซี่หัวเตียงไว้
“อย่าทำผมเลย
ได้โปรดเถอะครับ” ยุนกิเค้นเสียงขอร้อง เขากลัวคนตรงหน้าจนผวาไปหมด
“แล้วตอนน้องฉันขอร้องนายล่ะ
ทำไมนายไม่เห็นใจน้องฉันบ้าง” ใบหน้าคมคายเคลื่อนมาใกล้ใบหน้าหวานจนแทบแนบชิด
ยุนกิส่ายหน้า
“ผมไม่ใช่ชูก้า
ผมไม่รู้ ผมไม่ได้ทำ”
“อย่ามาโกหก นายมันก็มีดีแค่ร่างกาย
ขาวสะอาดไหม ก็ไม่”
“ถ้าคุณคิดอย่างนั้นก็อย่ามาเเตะต้องผมสิ
รังเกียจไม่ใช่เหรอ ขยะแขยงไม่ใช่หรือไง” ยุนกิตะโกนใส่หน้าด้วยความโกรธ
“เพราะแบบนั้นไง
นายถึงน่าเอา” พลาด ยุนกิไม่คิดว่ามันจะพลาดมากขนาดนี้ที่พูดออกไปแบบนั้น
ริมฝีปากอิ่มจู่โจมมาอีกครั้ง ร่างเล็กได้แต่สั่นเทาใต้ร่าง ขยับกายหลีกหนีไม่ได้
มือหนาลูบเค้นไปทั่วร่างกายขาว เลื่อนจากอกแบนมายังยอดอกบีบเค้นให้ชูตั้งชันทั้งสองข้าง
ริมฝีปากยังคงชกชิมความหวานที่ดูดกลืนเท่าไรก็ไม่รู้สึกพอ
ลิ้นร้อนเคลื่อนมายังซอกคอขาวไล่เลียอย่างปรารภ ยุนกิเอียงหน้าหนีแต่เหมือนเป็นการทำให้อีกคนทำอะไรๆถนัดกว่าเดิม
ปากร้อนดูดเค้นซอกคอขาวทับรอยปานจนแดงช้ำ เคลื่อนใบหน้าไปเรื่อยๆ
รอยแดงช้ำก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ยุนกิร้องออกมาด้วยความเจ็บ
สัมผัสแปลกใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นทำให้เขากลัว กลัวว่าร่างกายของตัวเองจะตอบรับสัมผัสแสนหยาบโลนของอีกคน
“อึก อ่า”
ยุนกิร้องออกมาด้วยเสียงแสนน่าอายเมื่อโดนริมฝีปากร้อนดูดดึงยอดอกที่ชูชัน สัมผัสเฉอะแฉะจากปลายลิ้น
ทำให้อกบางแอ่นรับความแปลกใจอย่างลืมตัว
นิ้วเรียวหนากดย้ำสลับกับลูบไล้ยอดอกอีกข้าง
ยิ่งสัมผัสมากเท่าไร
ความต้องการก็เพิ่มสูงขึ้นมากเท่านั้น
มือหนาเลื่อนมายังหน้าท้องแบนราบ
สัมผัสลูบวนจนคนใต้ร่างรู้สึกปั่นป่วนที่ช่องท้องไปหมด
แทฮยองเลียกลางอกบางแล้วเลื่อนปลายลิ้นมายังยอดอกอีกข้าง
จัดการดูดดึงอย่างหมั่นเขี้ยว ฟันคมกัดลงไปจนอีกคนร้องออกมาด้วยความเจ็บ
น้ำตาใสเริ่มปริบตรงขอบตาอีกครั้ง
แทฮยองผละตัวออกห่างจากร่างเล็ก
ถอดเสื้อเชิ้ตสีเข้มให้พ้นจากร่างกาย
เผยให้เห็นหน้าท้องเป็นลอนสีแทนบนร่างกายแกร่ง ร่างกายสุขภาพดีที่มีมัดกล้ามกำยำ
ยุนกิที่มองอยู่ได้แต่เบนสายตาหนี
“ขอร้องคุณแทฮยอง
พอเถอะครับ ปล่อยผมเถอะนะ” ยุนกิพูดเสียงอ่อน กลัวมันจะมากเกินไปกว่านี้
“เสียใจนะที่รัก
ฉันยังต้องการเล่นกับร่างกายของนาย” สิ่งของ คำเดียวที่ยุนกิคิดได้
เขาเองตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากสิ่งของสักเท่าไรนัก ยุนกิหลับตาลง เขาทำได้เพียงแค่ยอมรับชะตากรรมเท่านั้นนะเหรอ
แทฮยองยิ้มสมเพช
มือหนาเคลื่อนมายังเอวคอดเลื่อนลงมาเรื่อยๆแล้วเกี่ยวเอากางเกงตัวสั้นและอันเดอร์แวร์ตัวน้อยให้ผ่านไปตามขาเรียวกองตกอยู่ตรงข้อเท้าเล็ก
ยุนกิเบิกตากว้างมามองอีกคน
“อยากพูดอะไรก่อนจะได้ฉันเป็นผัวอีกคนหรือป่าว”
“คะ...คุณแทอย่าครับ
มันยังทันนะ คุณจะแย่งคนของน้องคุณหรือไง”
อย่างน้อยขอให้แทฮยองฉุดคิดสิ่งนี้ให้ได้บ้าง ยุนกิหวังและขอแบบนั้น
“ฉันไม่ได้จะแย่ง
แต่ฉันจะเอา” คำตอบอีกคนทำให้น้ำตาใสไหลลงมาอีกครั้ง ดวงตาหมาดร้าย
มุมปากที่ยกยิ้มอย่างร้ายกาจ สัมผัสร้อนของฝ่ามือลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา ไม่เอา
ไม่เอาแบบนี้ ช่วยด้วย พี่ก้าช่วยกิด้วย ร่างเล็กดิ้นอย่างไม่ยอม ทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งดิ้นร้นแม้ไม่มีทางหนีไปได้
ร่างสูงลุกขึ้นมองอีกคน
เข็มขัดและกางเกงถูกปลดออกพร้อมอันเดอร์แวร์สีดำที่สวม ยิ่งเห็นอีกคนทุรนทุรายหนียิ่งพอใจ
มองสำรวจร่างกายอีกคนที่ไร้อาภรณ์ปกปิดเช่นเดียวกัน สวยงามและน่าทำให้แหลกละเอียดคามือ
ไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมพวกผู้ชายมันถึงเข้าหากันนัก เพราะร่างกายอ้อนแอ้นโครตน่าเอานี่เอง
เขาไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์ต่อ
ร่างสูงกลับไปคร่อมทับ แก่นกายความเป็นชายขนาดใหญ่ที่ไล่ผ่านเรียวขาทำให้ยุนกิหยุดดิ้นเพราะความตื่นกลัว
ฟันคมกัดเฟ้นหน้าท้องเนียนจนขึ้นรอยฟันและรอยเลือด
ยุนกิร้องไห้มากกว่าเดิมด้วยความเจ็บ
มือใหญ่เริ่มบีบเฟ้นไปทั่วร่างอีกครั้ง
เลื่อนมายังสะโพกกลมมนแล้วบีบเค้นอย่างหมั่นเขี้ยวด้วยแรงมือที่มากกว่าบีบตรงส่วนอื่น
“อะ...เจ็บ อึก”
ยิ่งอีกคนร้องเขายิ่งพอใจเท่านั้น แทฮยองบีบเฟ้นด้วยแรงมากกว่าเดิมไปเรื่อยๆ คนใต้ร่างก็ยิ่งร้องออกมาเท่านั้น
ริมฝีปากไล่เลียไล่กัดลงมาเรื่อยๆจนถึงแก่นกายเล็กที่ชูชันรอได้รับการปลดปล่อยของอีกคน
แต่โทษที เขาไม่ได้ใจดีที่จะช่วยขนาดนั้น
มือหนาจับยกสะโพกกลมมนขึ้นมา
แก่นกายใหญ่จ่อช่องทางหลังอีกคน ใจจริงเขาก็อยากเบิกทางให้อยู่หรอก แต่ผ่านมือมาเยอะ คงจะหลวมน่าดู ยุนกิมองการกระทำอีกคนทั้งน้ำตา
ร่างเล็กเอาแต่ส่ายหน้าทำอะไรไม่ได้
“ยะ...อย่า”
ฉึก
“อ่า ฮือ
จะ...เจ็บ” ไม่ฟังคำขอ แท่งร้อนก็เสียดแทงเข้าไปทันทีจนมิดด้าม
“ชิบ”
แทฮยองสบถออกมาเมื่อกายใหญ่เข้าไปในร่างกายเล็กแล้ว
หยาดเลือดเข้มไหลรินลงมาตามช่องทางเพราะฉีกขาดและไม่เคยมีใครรุกล้ำเข้ามา
ยุนกินอนตัวสั่นร้องไห้ทั้งเจ็บทั้งจุกไปในคราเดียวกัน
แทฮยองมองร่างเล็กอย่างไม่เชื่อสายตานัก
แก่นกายของเขากำลังถูกตอดรัดจนปวดหนึบไปหมดทั้งแท่ง ขยับเขยื้อนส่วนอ่อนไหวไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
มันไม่เหมือนคนผ่านอะไรมาก่อน ทั้งเลือดที่ไหลรินเพราะช่องทางฉีกขาดหรือการตอดรัดแน่นเกินกว่าที่คนเคยผ่านอะไรจะเกิดขึ้นได้
ทำให้เขาเชื่อ คนตรงหน้ายังไม่เคยผ่านมือใคร เป็นไปได้ไง
“อะ...เอาออกไป”
ยุนกิเค้นหาเสียงแหบพูดออกไป มองอีกคนด้วยความโกรธที่ทำกับร่างกายของเขาแบบนี้
“อะ...ออกไป จะ...ร่างกายผม”
แทฮยองเหมือนโดนตบจนหน้าชา
เขาถอนกายออกมา แต่เพียงแค่น้อยนิดก็ทำให้อีกคนร้องออกมาด้วยความเจ็บร้าว
ทั้งตัวตนของเขาก็ถูกตอดรัดมากขึ้นกว่าเดิม
“ชูก้าอา” แทฮยองพูดเสียงอ่อนเจือความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น
“อย่ามาเรียกชื่อพี่ผม
อึก เอามันออกไป” ยุนกิพูดเสียงก้าวร้าว รังเกียจร่างกายตัวเองขึ้นมา
ตอนนี้เขานั้นจะมีค่าอะไรอีกต่อไปกัน
“ถ้าฉันขยับ
นายก็ยิ่งเจ็บ”
“เอามันออก
ขอร้องอย่าทำผมอีก” ยุนกิพูดทั้งน้ำตา
“ชู่ว
หยุดร้องเถอะ” มือหนาเลื่อนไปปาดคราบน้ำตาอีกคน ยิ่งคนตัวเล็กร้องไห้
เขายิ่งรู้สึกผิด เขาไม่น่าให้ความโกรธมาครอบงำเลย บ้าชิบ
“เอามันออก
อ๊าาา” ยุนกิร้องครางออกมาเพราะแรงกระแทกในจุดกระสัน เขามองค้อนอีกคนที่ทำ ทั้งที่เขาบอกให้เอามันออกไปแท้ๆ
แต่อีกคนกลับกระแทกมันเข้ามาเหมือนเดิม
“ฉันไม่ยอมอารมณ์ค้างเพราะนายหรอกนะ”
แทฮยองยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงจะรู้สึกผิดก็จริง แต่ยังไงก็หาทางแก้ไขไม่ได้อีกแล้ว
“มาเป็นของฉันจริงๆไปเลยดีกว่า” คำพูดอีกคนมาพร้อมแรงกระแทกที่ถาโถมใส่อย่างช้าๆให้อีกคนปรับรับขนาดแก่นกายของเขาได้
“คนเลว อึก อ๊าา”
แทฮยองถอนกายออกมาและสวนสะโพกไปอีกครั้ง
“ก็คนเลวนี่แหละ
ที่เป็นผัวนาย” แทฮยองหลบสายตาที่ทั้งเว้าวอนและคาดโทษเขามาสนใจยอดปทุมของอีกคน
ริมฝีปากครอบครองมันอีกครั้ง ตวัดเรียวลิ้นหยอกเย้าระรัว
มือหนึ่งก็เคล้นบีบกลมมน ฟังเสียงครางกระเซ้าที่ร้องดังขึ้นมาหวานหู
ช่องทางที่ปวดหนึบเริ่มคลายออกปรับสภาพได้
กายแก่งที่ขยับอย่างเชื่องช้าเริ่มเพิ่มความเร็วให้มากขึ้นไปกว่าเดิม
จนโถมกระหน่ำใส่ระรัวตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ร่างเล็กรับสั่นคลอนตัวโยก ร้องครางไม่เป็นศัพท์ไม่เป็นภาษา
"อื้อ อะ
อ๊า" ยุนกิแหงนหน้าขึ้นครางไม่หยุดปาก กายแกร่งยังคงกระแทกเข้าไปถี่ยิบดั่งกับพายุที่โหมกระหน่ำ
ก้นกลมถูกยกขึ้นเมื่อทำอะไรให้ถนัดกว่าเดิม มือหนาไปปลดพันธนาการข้อมือเล็กออก
ยุนกิผวาเข้ากอดกายอีกคนไว้ต้องการที่ที่ยึดเหนี่ยว จิกเล็บไปบนไหล่แกร่งเพื่อระบายความเสียวกระสันที่ได้รับมา
“อื้ม อ่า”
เสียงคำรามครางต่ำอย่างพอใจที่บางครั้งคนตัวเล็กก็สวนกายกลับมา แทฮยองเพิ่มแรงกระหน่ำมากขึ้นไปอีก
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง มือหนาเปลี่ยนมาจับเอวบางไว้ รั้งให้คนตัวเล็กสวนกลับมามากกว่าเดิม แรงถี่ยิบไม่สม่ำเสมอทำร่างเล็กครวญคราง
“อาาาา”
ธารน้ำใสของคนตัวเล็กปลดปล่อยออกมา เลอะหน้าท้องตัวเองและคนข้างบนเมื่อถึงปลายฝั่ง
ความอึดอัดที่คับพองสลายหาย เหลือแต่ช่องทางหลังที่ยังละเลงบทเพลงยังไม่จบ แทฮยองกลั้นหายใจ
กระแทกกระทั้นโถมแรงใส่สะโพกมนเมื่อใกล้ถึงฝั่งเช่นเดียวกัน
“อ๊า!!!” ร่างสูงค่อยๆความเร็วลดลงเมื่อธารน้ำอุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรัก
เปรอะลอดออกมาตามเรียวขาเล็ก แทฮยองฟุบหน้าไปกับอกบาง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามตัว
เสียงหายใจดั่งไปทั่วห้อง เขาถอนกายที่คาไว้ออก
เขาล้มตัวลงมานอนข้างๆอีกคนที่เหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน ริมฝีปากอิ่มกดจูบไปที่ขมับ
ยุนกิไร้เรี่ยวแรงที่จะถอยหนีหรือขัดขืน คนตัวเล็กยอมโดนอีกคนดึงเข้ามาสู่อ้อมกอด
ยุนกิหลับตาลงไม่นานลมหายใจก็เข้าออกสม่ำเสมอ
.......................
ปล. มีต่อในเด็กดีอีกนิดหน่อยฮับบบ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น