Conquered : 17 (NC)
Conquered : 17 (NC)
“คงหยุดไม่ได้แล้วล่ะครับ”
คนด้านบนยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้น้ำตาแตกนองกว่าเก่า
มือใหญ่ลูบไล้ผิวกายผ่านเสื้อเนื้ออ่อน เขากำเสื้อของคนแน่น
กระชากออกอย่างไม่นึกกลัวว่ามันจะเละเป็นชิ้นคามือ ชูก้ากรีดร้อง
มือพยายามดันอีกคนให้ออกห่าง แต่มันไม่ได้ทำให้ร่างกายแกร่งขยับเขยื้อนได้เลย หนำซ้ำยังโดนรวบข้อมือไว้เหนือหัว
สองขาที่ดีดดิ้นถูกขาอีกคนทาบทับ
ใบหน้าคมโน้มลงไป
ดูดดึงผิวกายที่ขาวนวลและหวานหอมเกินใคร สร้างรอยรักไปทั่วลำคอระหง
แสดงออกว่าตนเป็นเจ้าของร่างกายนี้เพียงผู้เดียว
คนตัวเล็กนอนสะอื้น
เขาไม่สามารถหยุดการกระทำหยาบโลนอีกคนได้เลย ไม่มีอะไรไปสู้อีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย
“ฉันเกลียดนาย”
สุดท้ายก็คงเป็นคำพูดนี้ที่เลือกพูดออกไป เพราะคาดว่ามันคงไปกรีดใจอีกฝ่ายบ้าง
จองกุกนิ่ง
ใบหน้าคมเลื่อนมาสบตาคนใต้ร่าง
“แล้วไงละครับ
ผมต้องแคร์เหรอ” และเขาคงลืมนึกไปชั่วขณะหนึ่ง อีกฝ่ายตัดเยื่อใยไปแล้ว นั้นสินะ
แล้วจะมาสะทกสะท้านอะไรกับคำพูดแบบนี้กัน
จองกุกอาศัยจังหวะที่คนร่างเล็กเหม่อลอยตอนนี้อุ้มอีกคนขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนอีกคน
ร่างเล็กหลุดจากภวังค์
เมื่อเห็นว่าอีกคนจะพาเขาไปไหนก็รีบทุบอกหวังว่าอีกฝ่ายจะปล่อย แต่ไม่มีผลอะไรเลย
ร่างเล็กถูกโดยลงบนเตียงกว้าง
ชูก้าถอยไปชิดหัวเตียงทันที แต่ก็ไม่วายโดนดึงขาจนกลับไปใกล้ชิดอีกคนเช่นเดิม
จองกุกถอดกางเกงนอนอีกคนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปล่อยอีกคนเป็นอิสระ
เลียริมฝีปากตัวเองพยายามกลั้นความรู้สึกไว้ แต่คงไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายเล็กแสนอ้อนแอ้นดึงดูดเขาเข้าไปหาทุกขณะเวลา
ไม่รอช้า
ร่างสูงโถมกระโจนเข้าหา บดเบียดริมฝากเข้าหาริมฝีปากบาง มือใหญ่บีบเฟ้นไปทั่วทั้งกาย
ไม่ว่าส่วนไหนก็พอดีมือเขาไปหมด ลากไล้ริมฝีปากมาที่ซอกคอขาว สร้างรอยใหม่ทับรอยเก่า
มือใหญ่ลูบผ่านเนื้อผ้ากลางกายให้อีกคนวูบไหวเล่น
“ยะ...อย่า” ชูก้าร้องห้าม ไม่ เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
ใจแย้งขัดตลอดเวลา แต่ร่างกายกลับเริ่มตอบสนองสัมผัสร้อนจากอีกคน
ร่างกายโรยแรงไปทุกขณะที่โดนสัมผัส สัมผัสที่เขาโหยหามาตลอดกำลังทำให้เขาทรมาน
ริมฝีปากอิ่มเลื่อนไหลขึ้นมายังกกหูขาว
กัดเบาๆ แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ร่างเล็กกระตุกเกร็ง ยกยิ้มพอใจแล้วกระซิบข้างหู
“ผมไม่รู้ว่าคุณให้คนอื่นเอามามากแค่ไหน
แต่ว่าต่อแต่นี้และตลอดไป ผมเอาคุณได้แค่คนเดียว” เหมือนเป็นคำประกาศสิทธิแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มตัวโดยไม่ให้คนใต้ร่างขัดขืนคำสั่งนี้ได้
ร่างสูงผละออกห่างจากคนตัวเล็ก ถอดเสื้อและกางเกง อาภรณ์สองชิ้นที่แกะกะร่างกายให้ออกไป
ชูก้ามองคนด้านบน
ร่างกายกำยำยังคงสมบูรณ์แบบและยังชวนให้หลงใหลเช่นเดิมไม่มีเปลี่ยน
จองกุกโถมกายลงมาอีกครั้ง ก้มลงบดคลึงยอดอกประทุมที่ชูชัน ชูก้าแอ่นอกรับ
สัมผัสอีกคนยังกระตุ้นต่อมอารมณ์ของเขาเรื่อยๆ จนรู้สึงม่วนท้องไปหมด
บางทีก็เกลียดร่างกายตัวเองที่ตอบรับอีกคนได้ดีแบบนี้
มือใหญ่เริ่มลูบไหลอีกครั้ง
ใช้จังหวะที่อีกคนกำลังเคลิบเคลิ้มไปดึงผ้าผืนบางที่ปิดส่วนกลางกายออก
มือร้อนสัมผัสแก่นกายเล็ก รูดรั้งเบาๆให้มันตั้งแข็งขึ้น
ร่างกายเล็กเริ่มบิดเร้าเพราะความเสียว
ชูก้าผะงกหัวขึ้นมองคนที่เลิกดูดดึงยอดอกเขาที่ตอนนี้เปียกแชะไปหมดแล้ว
มองจากตรงนี้ก็พอรู้ว่าอีกคนกำลังจะทำอะไร เขารีบหุบขาตัวเองไว้แต่ไม่ทัน
มือใหญ่แหวกขาเขาออกอ้ากาง จองกุกเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหวานที่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่อยากให้เขาทำ
แต่จองกุกไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะตามใจอีกคนเช่นนั้น ถ้ายังไม่ได้
เขาก็ไม่คิดจะหยุดหรอก
มือข้างที่ลูบกลางกายเลื่อนขึ้นมาที่ริมฝีปาก
จองกุกกัดเนื้อด้านในขาอ่อน จนอีกคนร้องออกมาเพราะความเจ็บ
นิ้วเรียวสามนิ้วรีบเข้าไปสำรวจโพรงปากทันที
กวัดกระเหวี่ยงเล่นกับลิ้นเล็กจนเปียกชื้นจึงถอนนิ้วออกมา
เลื่อนลงมาต่ำกว่าจุดที่ใบหน้าเขาอยู่
ผละใบหน้าออกมาห่าง มองใบหน้าเล็กที่ส่ายหน้า น่าสงสาร
น่าเอ็นดูและน่าเอาไปพร้อมกัน เลิกสนใจใบหน้าที่ยังเปื้อนน้ำตา
สอดใส่นิ้วเข้าไปก่อนหนึ่งนิ้ว ก่อนจะตามด้วยนิ้วที่สอง
เนื้อภายในช่องอุ่นเริ่มรัดเขาแรง จองกุกคำรามในคอ
ไม่คิดว่ามันจะยังคงคับแน่นขนาดนี้ เขาแช่นิ้วไว้สักพักให้ร่างกายเล็กปรับตัวแล้วเริ่มขยับเขยื้อน
ถี่และเร็วขึ้น
จากสองเป็นสามพยายามขยายช่องทางให้กว้างไว้เพื่อรองรับอะไรที่ใหญ่กว่า
ร่างกายเล็กโยกสั่นเบาๆ
มีบ้างที่เสียงครางหวานเปล่งออกมา เขาถอนนิ้วออกเมื่อเห็นว่ามันคงขยายจนพอตัวแล้ว
ถอดอันเดอร์แวร์ที่สวมใส่ออก แทบจะไม่ต้องรูดรั้งให้เสียเวลาก่อนเข้าไป
ในเมื่อมันพร้อมมาตั้งนานแล้ว จูบที่ริมฝีปากบางเพื่อปลอบประโลม
เอ่ยขอโทษเบาๆในใจถ้าเกิดอีกคนต้องเจ็บ
เขาจ่อปลายหัวไปที่ช่องทางเริ่มสอดแทรกเข้าไปช้าๆไม่เร่งรีบ
คนที่นอนใต้ร่างเริ่มมีสีหน้าบิดเบี้ยว ไม่ไหว ตอนนี้เขาแทบขาดใจอยู่รอมร่อ
จองกุกมองคนโดนแกล้งใต้ร่าง
อดเอ็นดูออกมาไม่ได้ เขาก้มลงไปหยอกล้อริมฝีปาก ชูก้าเบนหน้าหนี
ไม่อยากสบตากับคนนิสัยไม่ดี
“จะเริ่มแล้วนะครับ”
ไม่ทันให้อีกคนตอบรับหรือปฏิเสธ แก่นกายที่เข้าไปสุดแล้วเริ่มขยับ
จากช้าๆเริ่มถี่และเร็วขึ้นและแรงขึ้น จองกุกคำรามในคอ เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่โยกสั่นคลอนเองก็ครางออกมาเสียงกระเซาไม่แพ้กัน
ร่างกายของเขายังคงตอบรับกันได้ดีดั่งวันวาน
ดีจนไม่นานก็พาคนตัวเล็กขึ้นสวรรค์ไปก่อน
มือใหญ่ประสานเข้ากับมือเล็กกดลงจนจมเตียง
เขาจูบแรงๆลงบนริมฝากเล็ก มือที่จับกันอยู่ละออก ประคองสะโพกนุ่มนิ่มไว้แน่น
เริ่มโถมกายแรงกระหน่ำใส่ เมื่อต้องการไปยังสวรรค์ที่อีกคนไปถึงก่อน
ความเร็วที่ถี่หยิบลดความเร็วลงเมื่อของเหลวในกายไหลทะลักออกมาเต็มช่องทางหลังของคนตัวเล็ก
เขายังไม่ผละกายออก
กดลงจูบจนปากคนตัวเล็กบวมเจ่อกว่าเดิมเป็นการทำโทษที่ไปถึงก่อนเขา
ร่างเล็กเหนื่อยหอบ
ผิดกับเขาที่ยังรู้สึกไม่พอ และไม่ยังสิ้นสุดความต้องการอยาก
ถอนกายออกมาพร้อมของเหลวขุนที่ไหลทะลัก ก้มลงไปเลียคราบขาวที่โดนปล่อยทะลักออกมาเต็มกลางหน้าท้องอีกคน
จูบเสียงดังบริเวณหัวแก่นเล็ก เริ่มบีบรูดแก่นกายเล็กอีกครั้ง ไม่สนว่าอีกคนจะเหนื่อยจนไม่ต้องการแล้วหรือไม่
ในเมื่อเขายังต้องการ
จูบดูดดึงเล่นกับริมฝีปากเล็ก
มือก็ทำหน้าที่ตัวเองไป ปลุกปั้นให้ร่างเล็กมีอารมณ์อีกครั้ง ซึ่งทำได้โดยง่าย
อย่างที่รู้ ร่างกายเราสองตอบสนองกันดีอยู่แล้ว
เขาผละจูบออก
เช่นเดียวกันกับมือที่หยุดลงทำให้คนใต้ร่างมีอารมณ์นิ่งค้าง ชูก้ามองการกระทำที่หยุดลงของอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมถึงไม่ยอมช่วยให้เขาเสร็จ ทั้งที่เป็นคนปลุกปั้นอารมณ์ให้เขาแท้ๆ
รอนิ่งสักพักแต่อีกคนก็ยังไม่ยอมแตะต้องร่างกายตัวเองต่อ
ชูก้าทนอารมณ์ที่ค้างคาไม่ไหว มือเล็กเอื้อมลงไปจะช่วยตัวเอง
แต่โดนดึงมือไว้ทั้งสองข้าง
“ตอบผม คุณทิ้งผมเพราะเหตุผลที่บอกนั้นจริงๆนะเหรอ”
จองกุกถาม เขาต้องการคำตอบยืนยันจากคนจอมโกหกอีกครั้ง
มั่นใจว่าถ้าอีกคนอยู่ในห้วงอารมณ์นี้ต้องไม่โกหกเขาแน่นอน ถ้าคิดจะโกหกจริงๆ
เขาก็ดูได้ไม่ยาก ทั้งยังสามารถทรมานร่างกายอีกคนได้อีกด้วย
อยากรู้ว่าชูก้าจะเลือกทางไหน
ระหว่างยอมสารภาพความจริงหรือโดนความอึดอัดทรมานตัวเองเล่น
ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อพยักหน้า
เขายังพอมีสติให้ตอบกลับไป ไม่ยอมให้ความอยากมาทำร้ายทุกอย่างลงเสียหรอก
“แน่ใจเหรอครับ?”
คนที่กำลังทรมานร่างเล็กถามย่ำพร้อมเลิกคิ้ว
ดูยังไงคนตัวเล็กก็กำลังโกหกปกปิดความจริง นี่จะโกหกเขาไปถึงไหน?
“นะ...แน่” เค้นตอบเสียงสั่นเบา
ตอนนี้อึดอัดร่างกายไปหมด อารมณ์มันแสนค้างติ่ง ไม่ไหวแล้ว เขาต้องการให้ช่วย
จองกุกลอบมอง
ชูก้ายังคงปากแข็งและไม่ยอมพูดความจริง ทำไมถึงยังโกหกเขาต่อ
คิดว่าเขาโง่จนดูไม่ออกหรือไง ใบหน้าคมโน้มลงไปยังกลางกายร่างเล็ก
ปลายลิ้นแลบเลียส่วนหัวที่ตั้งชันรอการได้รับการปลดปล่อย “ผมเชื่อยากสะด้วยสิ
ผมให้คุณตอบใหม่ แล้วผมจะช่วย ว่าไงครับ” ละออกมา ใช้นิ้วปิดทางปลดปล่อย
มองคนตัวเล็กที่กัดปากตัวเอง เขาส่งนิ้วเรียวเข้าไปเกลี่ยให้อีกคนเลิกกระทำ ก่อนที่ปากจะแตกเอา
ลอบดูท่าว่าแล้วคนตัวเล็กไม่มีทางจะเปล่งคำพูดใดออก เขามองอย่างขัดใจ
กายที่ถอนออกมาแล้วสอดแทรกเข้าไปอีกครั้ง
โดยที่คนใต้ร่างไม่ได้ทันตั้งตัว ถือว่าเป็นการลงโทษที่ปากแข็งและโกหกไม่เลิก
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะความความจุกที่แทรกเข้ามาเพิ่มความทรมานเหมือนร่างกายแสนอึดอัดจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“ทีนี้จะยอมบอกผมได้หรือยัง”
ก้มลงไปแลบเลียข้างกกหูขาวจนเปียกชื้น เพิ่มความทรมานให้อีกคน
เอวสอบเริ่มหมุนวน
ขยับเชื่องช้าเนิบนาบไม่ทันใจเขาตอนนี้เลย อยากปล่อย
ร่างกายมันรุมร้อนอึดอัดจนเกินจะทนต่อได้แล้ว ไม่ชอบจริงๆที่ตัวเองโดนทรมานแบบนี้“แม่
ฮึก แม่ของนาย” สุดท้ายมันก็เกินสุดจะทน ความอยากต้องการมันครอบครองสติจนยอมสิ้นตอบความจริงไปสะทุกอย่าง
ขอเพียงเขาไปถึงขอบสวรรค์อีกครั้ง ทำให้เขาเลิกทรมานเสียที
“แม่ของผมทำไมครับ”
ร่างสูงยังคงจังหวะเดิม นึกแปลกใจไม่น้อยว่าแม่เขาทำอะไรกัน
ไปพูดอะไรกับชูก้ากันจนอีกคนถึงทิ้งเขาไปแบบนี้
“ขยับเร็วกว่านี้สิ”
เสียงหวานเอ่ยขอ สองมือที่โดนปลดพันธะการจากมือใหญ่เมื่อไรไม่รู้คล้องคออีกคนไว้
ดวงตาหวานเชื่อมสบตาอีกคนด้วยความปรารถนา เขาอยาก ขอแรงกว่านี้ เร็วๆกว่านี้
ช่วยเขาที
“ตอบผมมาก่อนสิ”
แต่ก็ไม่วายยังคนด้านบนแกล้ง
“จองกุก!
ขอร้อง ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานกระเซาร้องขอ
“งั้นตอบผมมาก่อนสิที่รัก”
จองกุกเรียกร้องคำตอบต่อเช่นเดียวกัน
ระหว่างนั้นก็ขยับเร็วขึ้นตามใจคนตัวเล็กที่ต้องการ
“อึก
ให้เลิกกับนาย อ่า กุกอา” สารภาพความออกมาเมื่ออีกคนยอมทำตามใจ
มือเล็กเลื่อนไปยังมือใหญ่ที่ปิดแกนกายเขาเอาไว้ ส่งสายตาอ้อนวอนให้เปิดมัน
ความอึดอัดเขาจะได้พวงพุ่งออกมาให้เลิกทรมานเสียที
“พูดต่อสิครับ” แต่คนด้านบนไม่ได้สนใจ
ยังคงแกล้งร่างเล็กต่อไป ใบหน้าคลอเคลียแถวเนินอก ซุกไซ้คลอเคลียไม่ห่าง
เฝ้ารอคำตอบต่อไปจากอีกคน
“นายจะได้หันมาสนใจการงานของครอบครัว”
จังหวะที่หยุดค้างไปทำให้ชูก้ารีบตอบ
นาทีนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าเรื่องของเรามันจะเป็นยังไงต่อ จบลงหรือกลับไปเริ่มใหม่
ขอแค่จองกุกปลดปล่อยเขา
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามอง
เลื่อนตัวขึ้นไปจนประสานสายตาคนตัวเล็กใต้ร่าง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวรีที่มีดาวนับพันล้านดวงในนั้น
นัยน์ตาหยาดเยิ้มขอร้องอ้อนวอนให้เขาช่วย จ้องเข้าไปหาความจริงอีกครั้งว่าคนตัวเล็กพูดความจริงหรือยังโกหก
ไม่พบสิ่งสั่นไหวในนั้น ไม่มีเศษเสี้ยวของความจอมปลอม “หมดแล้วเหรอครับ” ถามไถ่ต่อ
“อื้ม” ชูก้าตอบ
มองใบหน้าคมที่ยกยิ้มพอใจ จองกุกกระแทกกายเข้าไปเพื่อช่วยคนตัวเล็กและตัวตนเขาที่โดนบีบรัดมานานในร่างเล็ก
ถี่และเร็ว เขาบรรเลงเพลงรักมอบความสุขสมให้ตัวเองที่ปลอดปล่อยออกมาก่อน ไม่ยอมให้คนตัวเล็กถึงทางสวรรค์เพราะมือที่ยังปิดหัวส่วนนั้นอยู่
โน้มลงกดจูบแผ่วเบาที่กลีบปากเล็ก ชูก้ามองค้อนใส่คนที่ยังแกล้งเขาไม่เลิก
ไม่ยอมช่วยเขาเสียที ทั้งที่ตัวเองปล่อยเข้ามาเต็มภายในช่องทางของเขาแล้ว จอนจองกุกนิสัยเสีย
“รักผมไหม” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบถามข้างหู
นี่คงเป็นอย่างสุดท้ายที่เขาต้องการรู้จากปากคนตัวเล็ก และถ้าได้รู้คำตอบมา
เขาจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะทำให้เรื่องของเขาเป็นยังไงต่อไป
โดยที่ไม่สนใจกับอะไรอย่างอื่นแม้แต่อย่างเดียว
“ไม่เคยเปลี่ยน”
คำตอบจากคนตัวเล็กทำให้เขายกยิ้มกับมัน ยอมเปิดส่วนปลายหัวแก่นกายเล็กให้
พร้อมทั้งยังช่วยรูดรั้นจนในที่สุดความทรมานของคนตัวเล็กก็โดนปลดปล่อยออกมา
เขาถอนกายออก ดึงคนตัวเล็กให้เข้ามานอนซบอกโดยให้แขนตัวเองแทนหมอน “ผมรักก้านะ”
เสียงทุ้มกระซิบบอก
ส่วนตนในอ้อมกอดที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องยกยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมดวงใจที่เต้นแรงขึ้นราวกับมีชีวิตอีกครั้ง
“แต่นายแกล้งร่ายกายฉัน”
ว่าเอ่ยเสียงดุไป สิ่งที่อีกคนทำไปมันกลั่นแกล้งร่างกายเขาให้ปั่นป่วนสิ้นดี
“ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วผมจะรู้หรือไงว่าคุณเลิกกับผมทำไม”
จองกุกตอบ
ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ก็ไม่รู้วิธีไหนแล้วที่จะสามารถไปเค้นคำตอบจากคนปากแข็งคนนี้ได้
“นายมันนิสัยเสีย”
เอ่ยว่าอีกครั้งแล้วซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นที่โหยหามานาน
จนตัวโตกว่าหัวเราะขำออกมาเบาๆกับคำพูดคำจาอีกคน
“กับแค่คุณคนเดียวนั้นแหละ”
ว่าพลางกดจูบไปที่ขมับ ก่อนจะเอ่ยเรื่องสำคัญที่กลัวทำให้เราผิดใจกันขึ้นมา “เรื่องผมกับยุนกิเราไม่ได้มีอะไรกันนะครับ
ผมแค่อยากยั่วให้ก้าโมโห จริงๆครับ มันไม่มีอะไรจริงๆ” เอ่ยสารภาพออกมาตามจริง
ไม่อยากให้ร่างเล็กเข้าใจเขาและน้องชายอีกฝ่ายผิดไป
แล้วพูดอีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กันออกมา “ขอโทษครับ
ผมไม่น่าปล่อยเรื่องไว้นานขนาดนี้” ก็อย่างที่ว่า
ถ้าเขาพยายามหาวิธีทางได้เร็วกว่านี้ เรื่องของเราคงไม่ผ่านมาช้านานแบบนี้
“ไม่เป็นไร
ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ขอโทษนะจองกุก”
เงยหน้าออกจากอกแล้วสบตากับอีกคนที่มองลงมาเช่นเดียวกัน เขาเอ่ยขอโทษ บางทีถ้าตอนนั้นเขาบอกเหตุผลคนร่างสูงไป
อะไรๆมันคงไม่ช้านานแบบนี้
“ผมให้อภัยก้าทุกอย่างอยู่แล้ว”
“แล้วเรื่องของเรา...”
ชูก้าถามออกมาอย่างหวั่นวิตก จริงอยู่ที่ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้ว
แต่เรื่องของเราล่ะมันจะเป็นยังไงต่อไปในเมื่อแม่ของอีกฝ่ายไม่ได้ให้การต้อนรับเขาเลยแม้แต่น้อย
“เหมือนเดิมครับ”
เสียงทุ้มตอบพลางทำให้อีกคนที่รับฟังอยู่ขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ
“เราจะกลับมาเหมือนเดิม กลับมาใช้คำว่าเราร่วมกันอีกครั้ง”
“แต่แม่นาย...”
“ไม่ต้องห่วงครับ
ตอนนี้ผมศึกษาเรื่องธุรกิจต่างๆที่บ้านทำอยู่ อีกไม่นานคงเข้าไปทำงานแล้ว
ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะกลับไปเป็นคนที่ดีพร้อมสำหรับก้า
จะไม่ให้แม่มาขัดขวางอะไรเราได้” ร่างสูงเอ่ยอย่างหนักแน่น
ถ้าเกิดเป็นเรื่องที่แม่เขากังวลอยู่ล่ะก็ ตัดไปได้เลย
เขาจะทำทุกอย่างให้คนในครอบครัวเขายอมรับทั้งในตัวเขาและในตัวคนรัก
จะไม่ให้ใครมาครหาได้
“นายดีสำหรับฉันทุกอย่างอยู่แล้วจองกุก”
คนตัวเล็กพูดพร้อมรอยยิ้ม ไม่ใช่ฐานะหรือหน้าตา แต่เขาหมายถึงอย่างอื่น
อย่างอื่นที่เรียกว่าความรักของเรา จองกุกดีเกินไปด้วยซ้ำสำหรับคนอย่างเขา
คือรักแท้ รักจริง รักที่เข้าใจ รักที่ใส่ใจ คือรักที่ดีที่สุดและรักตลอดไปของเขา
“ขอบคุณครับ” ไม่ต้องสื่อความหมายผ่านทางคำพูดอะไรให้มากความ
แต่เราก็รู้ความหมายของคำพูดที่บอกแก่กันสั้นๆได้
ร่างสูงโน้มลงไปใกล้จนปลายจมูกแตะชิด
เอียงใบหน้าเพียงเล็กน้อยให้ริมฝีปากของเราแนบชิดกันราวกับแรงดูดมหาศาลที่ยากเกินที่จะแยกออกจากกันได้ในตอนนี้
เราถ่ายทอดความรู้สึกมากมายส่งผ่านความอ่อนนุ่มที่ดูดดึงซึ่งกันและกัน
คำว่าเราที่ได้เริ่มต้นนี้
จะไม่มีจุดจบอีกต่อไป
ถ้านี่คือวันสุดท้าย
ก็คงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะเสียใจแบบนี้ เพราะต่อไปสิ่งที่จะเกิดคือวันเวลาที่เขาได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับคนที่กอดเข้าไว้แน่นในตอนนี้
ปล. มีต่อในเด็กดีอยู่ กลับไปอ่านต่อเลยยย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น